Mülakat sınavına giren bir gence anlat bakalım iktisadı demişler. Genç cevap vermiş makro mu anlatayım? Mikro mu? Bana da, yaz bakalım çok savunduğun ittifakın durumunu da görelim dediler. Bende karar veremedim; geneli mi yazayım, yereli mi?

Yerelden genele doğru, takip edebildiğim kadarıyla AKP-MHP ittifakından bahsetmeye çalışacağım…

Yerelde ittifak, seçmen ayağında değil ama siyasetçiler ve teşkilatlar bazında 24 Haziran öncesinde başlayan, sonrasında devam eden olaylarla sarsılmaya başlamıştı. Seçim öncesi çalışmalarda, Sayın Ümit YILMAZ’ın, “Eğer CHP Düzce’den 1 vekil çıkarma ihtimali var ise Ak Parti yine 3-0 yapsın. Bizler koltuk sevdalısı insanlar değiliz. Bizler sizlerden millet aklı olan Cumhur ittifakını desteklemenizi istiyoruz.” şeklinde seçim kampanyasını yürütürken, Ak partililerin Cumhur ittifakı yerine partilerine oy istemesi, Yılmaz’ın Akçakoca meydanında ki mitinginde bir hayli sitemkâr konuşmasına sebep olmuştu.

Bu ve buna benzer olaylar genelde de yaşanmış, Sayın Bahçeli’nin Bölge istişare toplantısında, “…ittifak ruhunu zedeleyen özellikle Ak Parti’nin milletvekili adayları, kendinize dikkat edin, Cumhurbaşkanı adayımız Recep Tayyip Erdoğan’dır. İttifakımız Ak Parti ve MHP’dir…” şeklinde uyarısına sebep olmuştu.

Sonrasında, Düzce’de seçim 2-1 sonuçlanınca Ak partinin itirazı gündeme gelmişti. Her parti kendi adayıyla seçime girdiği düşünüldüğünde itiraz etmek her iki partinin de en doğal hakkıydı. Ancak, sandıkların 3/2 sini sayılmasından sonra da, geçersiz oyların çokluğu gerekçe gösterilerek sayımın devam ettirilmek istenmesi iki partinin arasını bir hayli açmış, MHP teşkilatlarınca, bu duruma artık son verilmesi istenmişti. Hatta Ak Parti seçmeninin de “bizler ittifak yaptık, sonuçta ittifakın vekili, daha fazla uzatılmamalı” şeklinde düşündüklerine şahit olduk.  Ak partili yöneticiler, İtiraz etmelerinin en doğal hakları olduğunu, Aydın, Hatay, Niğde, Balıkesir gibi illerde de MHP’nin itiraz ettiğini söyleyerek kendilerini savunmuşlardı. Ancak, Hatay hariç MHP’nin bütün itirazları reddedilmişti. Bu konu da MHP Genel Merkezinin gündemine taşınarak özellikle Düzce, yakın takibe alınmış, ortam biraz gerilmişti.

Yerelde ve genelde bu ve buna benzer olaylar, teşkilatlar arasında olası bir ittifak olasılığını zayıflatmıştı.

Asıl İttifakın seyri Meclis çalışmalarında şekillenmiştir.  İstanbul MHP Milletvekili Sayın İzzet Ulvi YÖNTER Uzman çavuşların sorunlarını, yine İstanbul Milletvekili Sayın Arzu ERDEM Emeklilikte yaşa takılanların sorunlarını meclise taşıdılar. Konular uzun süre görüşüldü, ancak Sayın Cumhurbaşkanının erken emeklilikle ilgili sözleri gündemde yerini almıştı.

Fındık Üreticilerinin sorunları konusunda MHP Ordu Milletvekili Sayın Cemal ENGİNYURT ve Düzce Milletvekili Sayın Ümit YILMAZ’ın öncülüğünde, Meclis Genel Kuruluna getirilen teklif Düzce ve Ordu Ak Parti Milletvekillerinin de hayır oylarıyla reddedildi.

Sayın Bahçeli’nin ısrarla üzerinde durduğu kader mahkûmlarına af yasa teklifi de, Cumhurbaşkanı Sayın Erdoğan tarafından “şimdi birileri çıkmış af, ne affı…” şeklinde yorumlanınca;

MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli, “kronikleşmiş süreci uzatmanın âlemi yok, yerel seçime yönelik bir ittifak arayışımız kalmamıştır” dedi ve İstanbul dâhil her yerde kendi adaylarıyla seçime katılacaklarını ilan ederek Yerelde İttifak olmayacağını duyurdu. Zaten yerel seçimlerin kendine özgü doğal bir iklimi olduğu düşünüldüğünde, yerelde ittifak daha fazla sıkıntılara sebep olacağından, bence böylesi daha hayırlı oldu…

Düzce MHP Milletvekili Sayın Ümit YILMAZ’ın ezber bozan performansına da çok kısa değinmek istiyorum. Ak Partililer tarafından şov yapmakla suçlansa da, 20 günlük performansıyla şimdiden seçmenin gönlüne girdiği anlaşılıyor. Eğer Ak Partili Vekiller aynı şekilde çalışmalarına devam ederlerse, bir daha ki dönem Düzce 2 MHP’li vekil ile temsil edilebileceğini rahatlıkla söyleyebiliriz.

Saygılarımla….

Hiç ayarımız yoktur. Ya çok severiz, ya çok nefret ederiz. “Çoğu zarar azı karar” hiç dikkat etmeyiz.

Ya çok susarız, ya da olura olmaza sallarız. Bu sebeple, duracağımız sınırı da atacağımız taşı da denk getiremeyiz….

Âlime sormuşlar; “En iyi neyi bilirsiniz? “haddimi bilirim” “demiş.

Had, muhafaza edilmesi gereken sınırdır. Kimi zaman iyi anlamak, kimi zaman da ölçülü olmaktır. Bazen susmak, gerektiğinde de taşı gediğine koymaktır. Ancak en önemlisi, her şartta ve durumda hakikate sadık kalmaktır…

Sanatta, sporda, politikada… Yaşantımızın her alanında en sık başvurduğumuz davranış eleştirmektir. İzlediğimiz bir maçın hakemini veya yaşam tarzımıza uymayan herhangi bir durumu eleştiririz. Bazen yerel yöneticileri, bazen de eleştireni eleştiririz. Ama en çok ta muhalefeti veya iktidarı, orantı gözetmeksizin eleştirme gayretine gireriz. Ancak, aidiyet duyduklarımızı eleştirmekten  mümkün olduğunca geri durmayı da gayet iyi beceririz!!…

Dikkat edecek olursak, çoğu zaman eleştirilerimizde ki sınırı muhafaza edemediğimizi görmekte zorluk çekmeyiz. Ölçüyü kaçırır, hakaret etmeye başlarız. En kötüsü de, anlamadan dinlemeden, bazen de anlamak istemeden, sadece eleştirme ihtiyacımızı gidermek için eleştiririz.

Beni üzen asıl mesele; haklı bir eleştiri kaynağı bulup, “üzüm yemek yerine bağcıyı dövmek” üzere eleştirmemizdir. Ve o kadar çok bu sebeple eleştiririz ki, gürültümüzden hakikat ortandan kaybolup gitmektedir…

Yani demem o ki, “Eleştirmenin Haddi”ni iyi belirlemek gerekir. Had aşıldığında, eleştirilen kişiler aidiyet duygusuyla sonraki haklı eleştirileri de kabullenmekten uzak, yanlışı sahiplenmek durumunda kalırlar. Sonrasında, hatalı davrananlar değil, eleştiri sahipleri eleştirilmeye başlanır. Konu da böylece amacından uzaklaşır.

Mesela, SEKA Kâğıt fabrikalarının kapatılması konusu. 1936 yılında kurulan SEKA Kâğıt fabrikası ile1985’lere kadar büyük yatırımlar yapılmış, 1985 sonrası ilginçtir zarar etmeye başlanmıştır. 1998 de ise özelleştirme kapsamına alınarak Anonim Şirkete dönüştürülmüştür.  Böylece aşama aşama özelleştirmenin önü açılmıştır. Kapatıldı diye söylenmek yerine, bizi bu sürece sokan sebepler tartışmaya açılmalıdır. Çünkü bu sebepler, beka sorunumuza karşı hafızamızı diri tutan onlarca önemli örnekten bazılarıdır. Bu süreçten sadece mevcut iktidarı sorumlu tutarak yapılan eleştiriler, gönlü iktidara yakın olanlarda karşılık bulmamakta ve sonraki haklı eleştiri konularında ikna kabiliyeti ortadan kalmaktadır.

Başka bir örnek ise, Milletimizin en hassas noktalarına dokunan, bir babanın çocuğuna okul kıyafeti alamadığı için intihar ettiği olarak bilinen olaydır.  Hep beraber reaksiyon gösterdik, yanlış politikalar sonucunda bunlar oluyor, daha çok kötü günler göreceğiz falan dedik. Cumhuriyet Başsavcılığınca yapılan açıklama ile olayın aslında tam da bu şekilde olmadığını anladık.

Peki, kimlerdir bu ve bu gibi olayları çarpıtıp duyarlı kişilerin eleştirmelerini sağlayarak gündem yaratmak isteyenler? Bence, hibrit savaşlarının temel özelliklerinden biri olan, toplumsal dinamikleri mevcut iktidara karşı harekete geçirmek isteyenlerdir.

O sebeple, anlamadan dinlemeden, eleştirinin haddini iyi belirlemeden yapılacak her eleştiri, işte bu kimselere bilmeden hizmet etmektir…

Sonuç olarak, hangi şiddette eleştirirsek o şiddette eleştiriliriz ve eleştirmek asla suçlamak

Olmamalıdır. Kesinlikle eleştirmeyelim, tepki vermeyelim, iktidar veya muhalefet haklıdır demiyorum. Ama eleştirinin amacını ve sınırını kıvamında ayarlayamadığımız zaman, yapılan eleştirilerin geçerliliği ve faydasının kalmayacağını ısrarla iddia ediyorum.

Saygılarımla…